Ξέρεις κάτι Κώστα ; Πάνε πολλά χρόνια καθότι είμαι μεγαλύτερος σου που έχω ένα παράπονο. Μια απορία. Ένα "αχ" τρώει την ψυχή μου ασίγαστα και αδυνατώ να βρω μια λογική απάντηση. Μια -έστω- αποδεκτή απάντηση. Γιατί ρε γαμώ το, γιατί το Αφεντικό, ο Θεός παίρνει από ανάμεσά μας νέους, καλούς, ευγενικούς και αξιόλογους ανθρώπους ; Γιατί ; !!!! Δεν το έχω καταλάβει Κώστα μου. Κώστα μας. Εσύ σαν άνθρωπος γαλήνιος, γεμάτος ζωή και συνάμα πειθαρχημένος, κεφάτος με αστραφτερό χαμόγελο μα όποτε χρειάζεται με σκεπτικό και γεμάτο αέρα δυνατό πρόσωπο, ξέρεις να μου πεις ; Προσωπικά ποτέ δεν θα μπορέσω θα αντιληφθώ που είναι το μεγαλοπρεπές στο να παίρνει μαζί Του πρόωρα κόσμο που ή είναι στα σπάργανα της ζωής ή που είναι αξιόλογος να ζήσει την κάθε του μέρα, μέχρι τα βαθιά του γεράματα, κόσμο που θα άφηνε πίσω του Ηθικούς, Δυνατούς Τίμιους και Αξιοπρεπείς βιοπαλαιστές και παραγωγούς ανθρωπιάς