Κοντοβάζαινα Αρκαδίας

Η ιδιωτικοποίηση του νερού είναι ο πιο ορατός και άμεσος κίνδυνος που διατρέχει τη ζωή και την ευημερία μας, ειδικά σε μια συγκυρία όπου όλα τα βασικά αγαθά μπαίνουν στο στόχαστρο της ιδιωτικής κερδοσκοπίας. Η άμεση πώληση των πηγών και των δικτύων διαχείρισης νερού είναι η εμφανής ιδιωτικοποίηση, με συνέπειες που μπορεί κανείς ίσως να φανταστεί. Αυτό που είναι λιγότερο προφανές και λείπει από τη σχετική συζήτηση είναι η έμμεση ιδιωτικοποίηση των υδάτων. Πρόκειται για μια διαδικασία που περνά αθέατη σχεδόν από δίπλα μας εδώ και δεκαετίες,

Η πυτιά του τυριού Σήμερα, βέβαια, μπορεί να μπει σ’ ένα ειδικό κατάστημα, ν’ αγοράσει ένα ή δύο κουτιά μαγιάς (πυτιάς) και να κάνει μ’ αυτά τη δουλειά του. Παλιότερα όμως τα πράγματα ήταν αρκετά διαφορετικά: την τάνη (πυτιά) δεν την αγόραζαν στα καταστήματα, άλλα την έφτιαχναν μόνοι τους. Σφάζοντας μικρά αρνοκάτσικα, που δεν είχαν ακόμη αρχίσει να τρέφονται με άλλες τροφές έκτος από γάλα, έβγαζαν το γεμάτο γάλα στομάχι τους, το κρεμούσαν μέσα από το τζάκι και το άφηναν εκεί να ξεραθεί. Έπαιρναν έπειτα το περιεχόμενό του, το έβαζαν σ’ ένα μικρό νεροκολόκυθο συνήθους, και το κρατούσαν σε στεγνό μέρος. Κάποτε τα μικρά αρνοκάτσικα σφάζονταν αποκλειστικά για να πάρει ο τσοπάνης την πυτιά πού θα του χρειαζόταν για να τυροκομήσει. Η πυτιά του γιαουρτιού Η πυτιά που χρησιμοποιείται για το πήξιμο του γιαουρτιού —το γιοργούκι— γίνεται με ασκά, ισχάδα, δηλαδή ξερό σύκο , που το λιώνουν μέσα σε χλιαρό γάλα. Το γιαούρτι που πήζετε μ’ αυτήν την πυτιά είναι γλυκό, αντίθετ