Ξέρεις κάτι Κώστα ; Πάνε πολλά χρόνια καθότι είμαι μεγαλύτερος σου που έχω ένα παράπονο. Μια απορία. Ένα "αχ" τρώει την ψυχή μου ασίγαστα και αδυνατώ να βρω μια λογική απάντηση. Μια -έστω- αποδεκτή απάντηση.
Γιατί ρε γαμώ το, γιατί το Αφεντικό, ο Θεός παίρνει από ανάμεσά μας νέους, καλούς, ευγενικούς και αξιόλογους ανθρώπους ; Γιατί ; !!!!
Δεν το έχω καταλάβει Κώστα μου. Κώστα μας. Εσύ σαν άνθρωπος γαλήνιος, γεμάτος ζωή και συνάμα πειθαρχημένος, κεφάτος με αστραφτερό χαμόγελο μα όποτε χρειάζεται με σκεπτικό και γεμάτο αέρα δυνατό πρόσωπο, ξέρεις να μου πεις ;
Προσωπικά ποτέ δεν θα μπορέσω θα αντιληφθώ που είναι το μεγαλοπρεπές στο να παίρνει μαζί Του πρόωρα κόσμο που ή είναι στα σπάργανα της ζωής ή που είναι αξιόλογος να ζήσει την κάθε του μέρα, μέχρι τα βαθιά του γεράματα, κόσμο που θα άφηνε πίσω του Ηθικούς, Δυνατούς Τίμιους και Αξιοπρεπείς βιοπαλαιστές και παραγωγούς ανθρωπιάς
και ομορφιάς ψυχής.
και ομορφιάς ψυχής.
Ξέρω Κώστα. Θα μου πεις να μη βλαστημάω και πως το Αφεντικό καλεί γύρω του αγγέλους για να τους ετοιμάζει για την Κάποια μέρα που θα κάνει ΤΗΝ Παρουσία του. Εντάξει. Έχεις δίκιο, αλλά ... να ρε γαμώτο μας λείπεις ήδη. Μας λείπεις εδώ και καιρό. Και θα μας λείπει πάντα και είπα να στα γράψω ξέροντας πως από εκεί που είσαι θα βλέπεις και θα περιδιαβαίνεις κάθε διάσελο της Κοντοβάζαινας παίζοντας πενιές του μυαλού και την χαράς.
Να πας στο καλό παλικάρι, να δίνεις κουράγιο με την ψυχή σου στους δικούς σου και καλή αντάμωση κάπου που θα τρέχουμε με τις μοτοσυκλέτες μας ανέμελα.
Ένας μοτοσικλετιστής που ξέρει τι θα πει ελεύθερο και καλό πνεύμα. Ένας από όλους που σ΄ αγαπάμε πολύ. Στο καλό παιδί μου με ένα τραγουδάκι, σαν να παίζαμε μουσική σε κάποια γωνιά του Χωριού μας
Με μεγάλη αγάπη και αποθυμιά οι φίλοι, μικρότεροι και μεγαλύτεροι και ο Γιώργος Θ. Κανελλάκης