Εμπνεόμενη από την από τη λατρεία όμων μας στο χωριό μας, από το σέβας στον ποιητή μας, τον Τάσο Λειβαδίτη, που είχα την τιμή στη ζήση μου να κάτσω συντροφιά του κάποιες φορές, αλλά και από το ποίημα του "χοιροστάσιο" που γλαφυρά περιγράφει καταστάσεις, παραθέτω για απόλαυση και σκέψη.
"Είχαν αλλάξει οι καιροί, τώρα δε σκότωναν, σ' έδειχναν μόνο με το
δάχτυλο, κι αυτό αρκούσε.
Ύστερα, κάνοντας έναν κύκλο που όλο στένευε,
σε πλησιάζανε σιγά σιγά, εσύ υποχωρούσες, στριμωχνόσουνα στον τοίχο,
ώσπου,
απελπισμένος, άνοιγες μόνος σου μια τρύπα να χωθείς.
Κι όταν ο κύκλος διαλυόταν, στη θέση σου στεκόταν ένας άλλος, καθ' όλα αξιαγάπητος κύριος".
Ξέρεις, καμιά φορά, θαυμάζοντας, ξεχνάς, ό,τι θαυμάζεις, σου φτάνει ο θαυμασμός σου. (Γιάννης Ρίτσος)